پس از این که مسلمانان هرمزان را وارد مدینه کردند لباس رسمی هرمزان را که ردائی از دیبای زربفت بود که عربها تا آن زمان به چشم ندیده بودند، به او پوشاندند و تاج جواهرنشان او را که «آذین» نام داشت بر سرش گذاشتند و وی را به مسجدی که عمر در آن خفته بود بردند تا عمر تکلیف هرمزان را تعیین سازد. عمر در گوشه‌ای از مسجد خفته و تازیانه‌ای زیر سر خود گذاشته بود. هرمزان، پس از ورود به مسجد نگاهی به اطراف انداخت و پرسش کرد «پس امیرالمؤمنین کجاست؟» عربهای نگهبان به عمر اشاره‌ای کردند و پاسخ دادند «مگر نمی‌بینی، آن امیرالمؤمنین است». عمر از خواب برخاست و پس از گفتگو با هرمزان، فرمان داد او را بکشند.                                       هرمزان درخواست کرد پیش از کشته شدن به او کمی آب آشامیدنی بدهند. عمر با درخواست هرمزان موافقت کرد و هنگامی که ظرف آب را به دست هرمزان دادند او در آشامیدن آب درنگ کرد. عمر سبب این کار را پرسش نمود. هرمزان پاسخ داد بیم دارم در هنگام نوشیدن آب مرا بکشند. عمر قول داد تا آن آب را ننوشد، کشته نخواهد شد. پس از این که هرمزان از عمر این قول را گرفت، آب را بر زمین ریخت. عمر نیز ناچار به قول خود وفا کرد و از کشتن او درگذشت. این امر باعث به وجود آمدن این اعتقاد شد که با ریختن آب بر زمین، زندگی دوباره به شخصی داده می‌شود و مسافری که به راه دور می‌رود، از گزند بلا در امان می‌ماند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: